Na meer dan honderd sollicitaties, een stuk of twintig onpersoonlijke standaardafwijzingen, mocht ik dan nu écht op gesprek komen.
Het zijn weer veertien bizarre dagen die ik achter de rug heb. De onzekerheid hakt erin.
Gek genoeg niet eens bij mij, ik lijk een rotsvast vertrouwen te voelen. Maar wel bij mijn wederhelft, mijn soulmate. De man waar ik normaal zelf tot rust kan komen is nu onrustig.
We kregen ruzie. En niet zomaar een ruzie. Het ging over purpose over waar je voor staat in dit leven. En even leken we recht tegenover elkaar te staan. Vol vuur overtuigd van onze eigen visie.
Totdat ik brak. Als een kind zat ik op de grond te huilen. Alle spanningen van de afgelopen zeven onzekere maanden kwamen eruit. In één middag heb ik het grootste deel van mijn teleurstellingen verwerkt. En juist doordat ik brak, kwamen wij weer in verbinding.
Ook hij heeft zijn portie te verduren gehad. Niet alleen heb ik al ons spaargeld de afgelopen maanden gebruikt om de boodschappen van te doen, hij zag nog iets veel ergers. Iets wat ik zelf niet zag.
Hij zag hoe ik iedere ochtend vol goede moed aan het werk ging.
Hij zag hoe hard ik werkte en hoe ik iedere uitdaging met open armen aanging. Hoe blij en enthousiast ik was als iemand zich aanmeldde voor een workshop of consult. Hoe gebroken ik was als de aanmelding een afmelding werd. Hoe ik iedere keer weer aan mijzelf ging twijfelen. Hoe ik iedere keer nog meer mijn best ging doen. Hoe ik niet kon begrijpen dat de wereld mij niet leek te begrijpen. Hoe ik mijn liefde en inzichten niet kon delen terwijl ik zie dat het nu zo hard nodig is.
En dat kwam allemaal door mij. Twee jaar geleden zette ik ons leven op zijn kop.
Het kalme vaarwater waar we na tien heftige jaren eindelijk in beland waren, verruilde ik voor een roerig rivier. Mijn drang naar avontuur was mijzelf overstegen. Ik kan niet anders meer dan handelen naar mijn gevoel.
Maar nu moet ik in een andere volgorde leven. Eerst verstand, dan gevoel.
Maar een gevoelsmens als ik, kan dit gewoon niet waarmaken. Dus ik focus mij serieus op vacatures op het gebied van HR maar tegelijkertijd blijft het bruisen.
Zo heb ik inmiddels mijn website versoberd en tweetalig gemaakt. Want ik gá mij focussen op internationaal bereik. Diep van binnen geloof ik dat ik die meerwaarde heb. Die nuchtere hollandse mentaliteit gecombineerd met de amerikaanse confronterende aanpak. Dat dit de komende tijd maar enkele uren per week kan zijn, is voor nu prima.
Diep van binnen had ik nog een blokkade. Ergens zat ik mij te verzetten tegen het terugkeren in een rol die door het bedrijfsleven is vormgegeven. Totdat ik daadwerkelijk op gesprek mocht komen. Opeens voelde ik wat enthousiasme opkomen. De liefde voor mijn vakgebied kwam zoetjesaan weer tot leven. Maar tegelijkertijd was daar die stem weer in mijn hoofd: niet teveel hopen, dan blijf je beter in balans als het niet door gaat.
Want afwijzingen doen pijn. Dat kan ik je in alle eerlijkheid zeggen. Ik heb al zoveel banen voorbij zien komen waar ik letterlijk 10/10 matchte en toch in veel gevallen niet eens een reactie terug heb ontvangen. Het hebben van mijn droom, mijn wens om er te zijn voor anderen, bijt me iedere keer in mijn ass.
Op de dag van het gesprek voelde ik me lekker in mijn lijf. Besloot ook dat ik mezelf zou laten zien zoals ik ben. Niks meer en niets minder. Mooie locatie, fijne mensen en het voelt meteen alsof ik hier prima tussen pas. Het gesprek gaat prettig. Gelijkwaardig.
Nog mooier is dat ik het voel. Ik voel weer de liefde voor het vak HR en voor het werken in een organisatie.
Terug in de trein voel ik een sprankje hoop komen. Want onze situatie is toch nu echt wel heel spannend aan het worden. Geen vangnet als ZZP en bijna al het spaargeld opgegeten. Ga er maar eens aan staan.
De volgende dag krijg ik te horen dat ze "extremely positive" waren over mij als kandidaat, maar er zijn nog twee andere sterke kandidaten in de race. Deze halve finale heb ik mee mogen doen.
Maandag komt het antwoord of ik ook doorga naar de finale.
Zoveel spanning en sensatie is ook voor mij een uitdaging. Daarom zit ik vandaag al de hele dag buiten in onze tuin. Met mijn blote pootjes op de tegels. Vertrouwend op de toekomst.
Want stressen gaat ook in dit geval niet helpen.
Liefs,
Hanneke
Comments