Dolgelukkig was ik. Ik had het knalroze joggingpak wat ik zo graag wilde hebben, niet alleen gekregen maar ook meteen aangetrokken. Snel mijn blauw-gele rollerskates aantrekken en hup weg was ik. Samen met een vriendinnetje ging ik naar het park om te gaan skaten. Het zonnetje scheen en niets, maar dan ook niets verklapte de onheil die in de lucht hing.
We zaten in de 4e klas, tegenwoordig heet dat groep 6, en deden bijna de hele dag niets anders dan schaatsen op de rollerskates. Soms hielden we straatraces en andere dagen probeerden we te kunstschaatsen op die dingen.
Het park lag aan de overkant van een drukke weg. We kwamen er al zolang we als ons konden heugen. De atletiekbaan was van een soort betuum, daar konden we mega hard racen tegen elkaar. Het veldje daarnaast gebruikten we op onze sierlijke kunsten te oefenen.
Zo waren we die middag onze pirouettes aan het oefenen. Trots maakten we combinaties van achteruit skaten en rondjes draaien.
Totdat er opeens rare woorden werden geroepen. Iets verderop zaten er twee jongens van een jaar of zestien. Niet dat we een idee hadden wat die woorden betekenden, maar ik voelde meteen een soort angst in mijn lijf omhoog komen. "Wegwezen hier" was mijn gedachte. Maar ik was al te laat. Een hand pakte mijn schouder en duwde mij op de grond.
Instinctief begon ik te vechten en te schreeuwen. Het altijd zo drukke park was uitgestorven. Het leek wel een scene uit een slechte film. Niemand maar dan ook niemand hoorde mijn hulpgeroep. En mijn vriendinnetje stond in shock aan de grond genageld.
Eenmaal losgekomen, vluchtte ik naar huis. Nooit eerder had ik geweten dat je compleet overstuur over straat kon gaan zonder dat ook maar iemand daar op reageert. Keurig opgevoed als ik was, wachtte ik netjes op groen licht voordat ik de drukke straat overstak.
Thuisgekomen zag ik pas de lelijke groene grasvlekken die nooit meer uit mijn roze pak zouden gaan. Ach, dat gaf eigenlijk niet eens want het was nu mijn lievelingspak niet meer. Ik wilde dat roze pak nooit meer zien. Ik wilde dit stuk van mijn leven weggooien om daarna verder te leven alsof het nooit was gebeurd.
De dag daarna voelde ik me een vreemdeling in de klas. De wereld was voor mij niet meer hetzelfde. Barbiepoppen? Ik was er tot vóór het weekend stapeldol op geweest en ik wilde ze nu niet meer zien. Leeftijdsgenootjes vond ik stom en ik voelde me met de dag eenzamer worden.
Niet lang daarna ontdekte ik hardrock. Ik voelde me veilig met dikke zwarte strepen onder mijn ogen. Zo jong als ik was, ik klitte mijn haar op en droeg een arafat sjaal. Ik begon om te gaan met jongens van zestien jaar en ouder. Daar was ik veilig.
Want voor hen was ik een kind en zij zouden nooit een vinger naar mij uitsteken.
Bij een groep horen, dat gaf mij veiligheid. Binnen de kortste keren raakte ik 'bekend' in het dorp. Of eerder berucht. Voor mij was het een zegen.
Want die dader, die woonde slechts twee flatten bij mij vandaan. Iedere dag dat ik naar school ging liep ik langs zijn huis. Afschuwelijk was dat. Soms was hij ook gewoon een lekker potje aan het voetballen met zijn vrienden.
Altijd als ik hem zag, viel ik flauw van binnen, van angst. Want ik had hem namelijk wel aangewezen als dader en hij was meegeweest voor verhoor. Maar dat was het dan ook.
In het bijzijn van mijn ouders kon ik niet onder woorden brengen wat mij was overkomen. Hoe begripvol meneer agent ook probeerde te zijn, zijn onkunde en ongeduld op de zondag hielpen niet mee. Dus mijn aangifte was mager.
En de dader bleek pas vijftien, minderjarig en daardoor niet te vervolgen.
Niet lang daarna ontmoette ik mijn soulmate en door hem ontdekte ik HipHop. Dat voelde nog veel beter dan hardrockmuziek. De beats en de harde woorden, die gaven mij kracht. Voor mij is hiphop de stem van onrecht. De sten van de underdog.
Luister maar eens naar 911 is a joke van Public Enemy. Velen horen alleen het gevloek en de harde taal, maar realiseren niet dat voor sommigen van ons het leven harder dan een stuk staal is.
Voor mij is hiphop het begin van een gelukkig leven. Het moment dat ik weer kracht in mijn aderen voelde stromen. Want soms doet het leven zo verdomde zeer dat je ook echt harde woorden nodig hebt om het eruit te kunnen zingen.
Inmiddels zijn we 35 jaar verder en nog steeds draai ik graag de oldskool hiphop. Het laat me voelen hoe sterk ik ben als mens. Hoe ik alles in dit leven aankan.
Hoe ik lessen kan halen uit alle ervaringen.
Fuck die shit, ik maak van al die ervaringen 24K gold. Levenslessen waarmee ik nu anderen kan helpen. Levenslessen waarmee ik die veranderingen in anderen herken en op tijd mijn hulp kan aanbieden door de juiste vragen te stellen.
En weet je wat? Ik heb ook mijn kindertijd weer terug geclaimed! Want kind mag je altijd zijn. Hoe oud je ook bent.
Liefs,
Hanneke
Comments