Eerder deze week deelde ik over mijn vervelende voorgevoel. Met mijn vader in het ziekenhuis had ik simpelweg dat onderbuikgevoel aan deze situatie gekoppeld.
Het is ook lastig om emoties helder te kanaliseren als je er zelf middenin zit, en dit keer had ik het falikant mis. Ik dan. Niet mijn intuïtie.
Wat ik nog niet had gedeeld was dat ik inmiddels in gesprek was met een super toffe potentiële werkgever. Goede vibe en een echte klik. Het was echt een gevalletje van 1+1=2. Gekscherend zei ik nog tegen mijn zus dat als ze mij niet zouden aannemen ik allebei mijn UGGS zal opvreten. Zo zeker was ik van deze zaak. De energie spatte er vanaf. En ik borrelde meteen van de ideëen. Dit zat wel goed. En als je binnen 1 dag alweer terug wordt gebeld voor een 2e gesprek dan weet je dat het enthousiasme wederzijds is.
De enige zorg die ik deze week leek te hebben was hoe het met mijn vader zou vergaan. Zouden ze hem op tijd helpen? De vertragingen die we inmiddels dankzij corona hadden opgelopen, waren niet mis. Gelukkig hadden ze hem wel opgenomen maar het was nog de vraag wanneer ze hem zouden gaan helpen.
Het tweede gesprek voor de job stond gepland op dinsdag. Eigenlijk was ik helemaal gaar na de maandag en het slechte nieuws maar ik besloot om door te gaan. Onze toekomst is belangrijk en daarbij dacht ik meteen: ze zien mij dan misschien op mijn slechtst, maar ik weet dat mijn worst een ander zijn best is dus ik durf dat aan.
Qua energie was het wel een aanslag om weer te reizen naar de grote stad, maar ook het tweede gesprek was een super vibe. Ik zag mijzelf al zitten, voelde me helemaal thuis. Hier zou ik toch een bijdrage gaan leveren waar een ander U tegen zegt. Want een bedrijf wat in een scale-up fase zit is mijn specialiteit. Structuren aanbrengen en mensen met elkaar verbinden.
Moe van alle spanningen stond ik dinsdagavond met mixed-emotions de slingers op te hangen Kingston die de volgende dag zijn dertiende verjaardag ging vieren. Veel wensen had hij niet. Eigenlijk maar eentje: dat opa niet zou overlijden op zijn verjaardag. Want daar was hij eigenlijk het meeste bang voor.
De woensdag begon niet eens zo verkeerd. In de morgen lekker mindful met mijn handen in het deeg van de appeltaart. Bezig zijn, daar knap ik van op.
En toen kwam het goede nieuws; pap ging vandaag geholpen worden! Opgelucht haal ik adem maar gek genoeg voel ik mij niet meteen rustig van binnen.
Huh? Ik voelde toch die waarschuwing in mijn lijf? Ik voelde toch dat ik me klaar moest maken voor slecht nieuws? WTF is mijn intuïtie dan echt in het warretje?
Ik kan het maar moeilijk geloven. Maar het enige echte gevaar leek geweken.
Weird.
Tussen alle gektes door gaf ik ook nog een 11-daagse training waarbij we een soul connectie maken. Ter ondersteuning daarvan zet ik een kaartenset in. Iedere deelnemer krijgt iedere dag een persoonlijke kaart. En ik gaf mijzelf ook iedere dag een kaart. Die kaarten bleven maar herhalen dat ik mijn angst moest loslaten en mijn pad moest vertrouwen. Dat ik moet blijven doen wat ik zo diep van binnen wil doen.
En dat life is not happening to me but happening for me.
Donderdag stond het opvolgbelletje gepland. Eerder die dag had ik ook nog ergens anders een gesprek. Want als ik iets heb geleerd is dat je nooit op één paard moet wedden, ook al lijkt het het winnende paard.
Enthousiast plande ik de tijd voor het belletje in. Leuk! Of toch niet?
Opeens begon dat gekke gevoel weer omhoog te komen.
Het zou toch niet?!
BOEM. Daar was ie weer. Die man met de hamer die de woorden 'we gaan niet met jou verder' mijn kop inhamert. FUCK. Even twijfel ik nog of ik vanuit mijn ziel zou reageren. Delen dat ik deze baan harder nodig heb dan wie dan ook. Dat ik het niet eerlijk vind om nu achteraf te horen dat er iemand die al met een half poot in de organisatie zat, nu deze vacature gaat vervullen. Zat ik er dan zo naast?
Was ik dan weer zo'n enthousiaste dolle hond dat ik mijn guard liet vallen omdat ik me veilig waande?
Mijn ego was ernstig geraakt. Maar gelukkig voelde ik ook meteen de opluchting.
Een soort van Ahaaaa-gevoel. Mijn intuïtie is nog steeds superscherp maar ik had de signalen verkeerd gekoppeld. Normaliter als ik in zo'n clusterfuck gevoel zit dan schakel ik één van mijn eigen coaches in, maar deze week leek ik geleefd te worden en lukte het mij niet om lang genoeg met mijn kop boven water te zwemmen om deze hulplijn in te schakelen.
En zo zijn we weer een illusie armer én een waardevolle ervaring rijker.
Mijn conclusie is dat ik wel blind op mijn intuïtie kan vertrouwen en dit dus ook blijf doen. Een andere conclusie is dat iedereen zijn eigen agenda heeft om de dingen te doen die ze doen. Ook hier ga ik me niet door laten beïnvloeden. Ik blijf mezelf.
Enthousiast, open en eerlijk want daar voel ik mij het beste bij.
Ook ben ik dankbaar. De afwijzing voelt ook als een verwelkoming. Een bevestiging dat ik mag blijven doen wat ik het aller- aller- allerliefste doe en dat is samenwerken met mensen die verder willen in hun leven. Privé en/of zakelijk.
Mensen laten ervaren hoe het leven voelt als je contact durft te maken met jouw diepste verlangens en angsten. Hoe je kan groeien en hoe je onnodige ballast kan loslaten. Maar ook hoe je je bedrijf een nieuwe impuls kan geven.
Komende week heb ik weer een aantal mooie afspraken gepland staan met ondernemers die naar de next level willen. Ondernemers die begrijpen dat de tijden zijn veranderd en zij daarmee ook hun bedrijfsvoering en dienstverlening willen veranderen.
Ook staan er een aantal mooie coachsessies gepland offline en online.
En er komt weer een super toffe challenge aan, de Intuïtie Challenge. Een idee dat werd geboren tijdens de Soul Connection Challenge. Een soort training voor beginners.
Zo zie je maar, daar waar het hart vol van is, stroomt de pen van over.
En misschien, heel misschien, moet ik ook maar gewoon blij zijn dat ik zo dichtbij mijzelf mag blijven. Financieel is het een enorme uitdaging maar men o men wat voel ik mij hier toch gelukkig bij!
Liefs,
Hanneke
Comentarios