Deze week kwam in het nieuws dat veel mensen last hebben van Levensloopstress. Dit heeft vooral te maken met persoonlijke kwesties, zoals bijvoorbeeld geboorte, mantelzorg, het verlies van een dierbare, financiële problemen of een echtscheiding. Soms heeft dit zo’n impact dat mensen zich ziekmelden van werk.
Wat mij persoonlijk zo verbaast, is dat je daar blijkbaar zoveel stress van krijgt, want laten we eerlijk zijn; iedereen krijgt met één of meer van deze heftige zaken te maken. Waar ik denk dat we last van hebben, is niet van het leven of de levensloop, maar van hóe we leven.
Dat we de maatschappij leidend laten zijn voor ons bestaan. Dan doel ik onder andere op het moeten presteren, het voldoen aan ieders verwachtingen. Dat begint al op de lagere school. Al vanaf de kleuters moet je citotoetsen afleggen en bestaat het leerlingvolgsysteem om te kijken of je binnen het gemiddelde past. En oh wee, als je geen standaard product bent, dan gaan de alarmbellen af. Vanaf jongs af aan word je gevormd om minimaal aan de gemiddelde standaard te voldoen en gevoelens zitten de productieprocessen alleen maar in de weg.
"Met gevoel gaan we dus niets meer doen, sterker nog; we gaan gevoelens uit de mode laten raken."
Als je bijvoorbeeld eens kijkt naar hoe het hier in Nederland gaat. Stel je voor het is jouw beurt om te incasseren. Mensen om je heen, de mensen van wie je houdt, zijn ziek of erger nog; ze gaan dood. Hoe gaan we daar mee om? Nou, wat de maatschappij van je verwacht, is in ieder geval dat je niet teveel klaagt én dat je zo snel mogelijk weer overal aan mee doet en op je werk verschijnt.
En wanneer we dan soms in een poging tot verbinding en de natuurlijke behoefte om te delen, ons verhaal delen met iemand anders, vinden we vaak geen luisterend oor. Wat we wel vinden, is een soort van speedbingo waarin iedereen zo snel mogelijk alles opsomt wat hij of zij in het leven heeft moeten incasseren, verliezen of toelaten.
"Dan voel je je natuurlijk niet gehoord en daar zul je zeker geen fijn gevoel aan overhouden."
Dus die stress komt wat mij betreft niet vanuit de levensloop, want die is op veel vlakken heel voorspelbaar. De stress komt voor, omdat we een deel van ons zelf onderdrukken. We leven wel, maar we leven in productie-modus. Dat is wel zo fijn natuurlijk in deze maatschappij, dat we als machines gaan leven. Maar wat gebeurt er nou daadwerkelijk met jou als mens, als je dat maar lang genoeg volhoudt? De gevoelens gaan andere kanten op. Ze gaan in je lijf zitten, in je hoofd en gaan ze systemen blokkeren.
Het lijf gaat het inwendig overnemen. Het lijf gaat schreeuwen om aandacht door te gaan tegenstribbelen of zelfs te gaan uitvallen.
Depressies, burn-out, het aantal mensen dat zelf een einde aan het leven maakt, is nog nooit zo hoog geweest. De meeste mensen lijden allemaal in stilte.
De gegeven titel “levensloopstress” is dus eigenlijk niet het juiste woord. We hebben stress van elkaar en van hetgeen de maatschappij van ons verwacht. Openstaan voor de gevoelens van een ander zou al veel beweging zetten.
"Het daadwerkelijk toelaten, uiten, gehoord worden en dan verwerken is zo belangrijk voor diegenen die door een proces met veel impact heengaan."
Ik vind het raar hoe wij met de kern van onszelf (lees; onze gevoelens) omgaan. Als je ons vergelijkt met andere landen, zijn we veel te hard voor onszelf en elkaar. In veel culturen wordt bij overlijden de overledene in mooie doeken naar buiten gebracht en dan ga je het hele dorp door. Iedereen leeft mee, zit vol emotie en uit dat ook vanuit het hart; soms zingend, soms gillend, schreeuwend of huilend. Op dat moment is daar geen werk of iets anders wat het leven beheerst; alles in het hier en nu. Vol in de pijn en het verdriet. Een dorp dat een heel gezin op zijn schouders neemt om dat verdriet te kunnen dragen. Ik geloof ook werkelijk dat wanneer zij daar afscheid nemen van een geliefde, zij ook veel verder zijn in hun proces van rouwen en loslaten.
In Nederland doen we dat natuurlijk anders. Wij hebben een status gecreëerd dat het stoer is om niks of weinig te voelen. Ga je laatste begrafenis of crematie maar na. Wat zei iedereen over de getroffene; Wat was ze dapper hè? Zij is echt zo sterk!
En daar begrijp ik dus niets van. Die rouwdagen zijn er toch juist om te rouwen? Het afscheid is toch juist bedoeld om het afscheid te voelen in elke vezel van je lichaam? Om alles open te zetten… Juist dan, als iedereen om je heen is, kun je gedragen worden.
"Dat doen we hier niet; wij blijven rechtop staan en slikken onze tranen weg."
Wij zijn stoer en halen zogenaamd kracht uit de complimenten, dat mensen ons zo sterk vonden.
Ik geloof dus niet heel erg in ‘levensloopstress’. Waar ik wel in geloof, is dat we niet meer in balans zijn en daardoor niet goed weten hoe we om kunnen gaan met impactvolle gebeurtenissen. Het is niet alleen belangrijk om hier over te praten met een leidinggevende of een collega, maar zeker ook om echt weer te gaan leren hoe je heftige processen met aandacht kan doorlopen en deze dan daadwerkelijk kunt afsluiten.
De aandacht moet niet gericht zijn om mensen weer zo snel mogelijk aan het werk te krijgen en ze weer in het maatschappelijk jasje te laten passen, maar de aandacht kan beter gericht worden om mensen te helpen om de levensloop weer aan te kunnen.
Een lijf krijgt last van stress doordat negatieve energie in het lijf wordt opgeslagen in plaats van dat het wordt verwerkt. Vanuit mijn coachopleiding, levenservaring en ervaringen met cliënten kan ik wel stellen dat bijna iedereen moeite heeft met “zijn” en “voelen”.
Dus ga zelf eens onderzoeken hoe het met jouw levensloopvitaliteit gesteld is, in plaats van wachten tot de levensloopstress jou komt achtervolgen. Ben je vitaal in body en mind?
"Ben je klaar om je leven te leiden?"
Heb je het meeste in balans? Ben je fit? Heb je tools om hier en daar weer wat te kunnen verbeteren? En heel belangrijk; durf je af en toe echt te voelen?
Gelukkig zijn er steeds meer mensen bewust bezig met hun lichamelijke én mentale gezondheid. Niet gek dus dat er momenteel zoveel vraag is naar coaches, want ik zou iedereen een coach aanraden om af en toe een APK-tje voor je mind, body en soul te doen. Je krijgt tools om weer “levensloopgezond” te worden (of te blijven), oude processen af te sluiten en daardoor ook mentaal weerbaar te zijn bij tegenslagen die in het verschiet liggen. Ook wel interessant om er zo naar te kijken toch? Dan heb je dus geen last van levensloopstress, want je weet gewoon; dit is het leven en dit is wat ik nodig heb.
Mijn vraag aan iedereen is eigenlijk; hoe zit het met jouw levensloopstress? Ga je er ook zo mee om (negatief/onoplosbaar) of ga je het omkeren om de stress voor te zijn en kies je ervoor om levensloopvitaal te zijn (en te blijven)?
Comments