Het mooie van gevoelens toelaten is dat ze je zo ontzettend veel kunnen vertellen waar jouw kernbehoeftes liggen. Zo heb ik gisteren de tijd genomen om eens heel diep te gaan reflecteren. Wát is het nu wat mij zo loco maakt. Waarom prikkelt die gymdocent mij tot op mijn zenuwen?
Het eerste inzicht was Rechtvaardigheid. Als ik ergens niet tegen kan is het onrechtvaardigheid. Als kind wilde ik de wereld redden. Als volwassene wéét ik dat dit een onmogelijke taak is, dus beperk ik mij tot mijn eigen omgeving.
Deze leraar is in mijn ogen niet rechtvaardig. Geeft geen gelijke kansen, maar maakt onderscheid. Oftewel geeft zichzelf de ruimte om 'de pik' op iemand te hebben.
Maar die eerste laag is vaak de oppervlakte. Wanneer ik iets dieper ga dan voel ik een andere pijn. De pijn van Onmacht. Diezelfde pijn had ik zes jaar geleden ook toen onze telg door een leerling stelselmatig werd gepest. Deze pesterijen vonden plaats in de kleedkamer van de gymzaal. En daardoor zit bij mij een diepe emotie verbonden aan alleen al het woord gym.
En als ik het dan nog een stukje verder trek dan komt daar ook het verdriet van niet Gehoord, Gezien en Erkend worden. Graag hadden wij eerst op een normale manier kennis gemaakt. Zodat er een helder beeld kan worden geschetst.
Dan hadden wij als familie kunnen vertellen welke pijn er rond het woord gym bestaan.
Dan hadden we kunnen vertellen dat wij het als gezin al maanden moment erg moeilijk hebben vanwege de crisis.
Dan hadden we kunnen vertellen dat er veel onzekerheid is betreft onze toekomst en dat we alle zeilen aan het bijzetten zijn om onze kinderen een zo zorgeloos mogelijk leven te kunnen geven.
We hadden kunnen vertellen over de jaren dat wij geprobeerd hebben om onze telg te enthousiasmeren over sport.
Hoe wij hem hebben gedwongen om te bewegen.
Hoe wij hem op verschillende sporten hebben gedaan.
Hoe wij zelf met hem zijn gaan wandelen, hardlopen en fietsen
Hoe wij hierdoor iedere keer heel veel spanning en gezeik in ons leven hierdoor hebben gehad.
En dat wij ons regelmatig ernstige zorgen hebben gemaakt over zijn gezondheid en daarom hem uitgebreid hebben laten onderzoeken.
Dan hadden we kunnen vertellen dat hij absoluut geen diabetes heeft. Zelfs geen voorstadia daarvan. En ook geen enkele andere ernstige hart- of longkwaal.
Bovenalles hadden wij kunnen vertellen dat wij hem hebben geaccepteerd zoals hij is. En dat hij okay is zoals hij is. Dat hij er mag zijn. Met al zijn heerlijke humor, positieve energie, mega creativiteit en zijn broertje dood aan sport.
Ook hadden we kunnen vertellen hoe hyper intelligent ons kind is op het gebied van techniek en ict. En hoe hij dus precies past in het plaatje van iemand die heel graag in zijn hoofd werkt en niet in zijn lijf. Dat hij misschien wel de nieuwe Steve Jobs mag worden zolang hij in zichzelf geloofd en onvoorwaardelijk van zichzelf houdt.
Maar die kans kregen wij niet. En dat doet zeer.
Wij moesten opeens aanhoren hoe iemand met wie wij geen enkele band hebben, een mening heeft over ons kind. En niet alleen een mening, maar ook nog een plan van aanpak die volledig is gebaseerd op de behoefte van de leraar. En tussen de regels door ook nog even een stevig verwijt naar ons als ouders over de manier waarop wij onze opvoeding insteken.
Ook moesten wij aanhoren hoe onze zoon straf krijgt omdat hij geen goede conditie heeft. Hoe hij iedere keer weer op het matje wordt geroepen door maar liefst twee vakdocenten tegelijk. Terwijl ik al op de kleuterschool al leerde: 2 tegen 1 = GEMEEN.
Je ziet, die rechtvaardigheid, die komt steeds weer terug naar boven. Door de wirwar van alle emoties is dit toch echt de rode draad. Dus ik weet wat ons te doen staat.
Liefs,
Hanneke
Comentários