Maar ik vertik het om binnen te blijven! Want ik ben niet de enige die op dit moment vreselijk last heeft. Maar waarschijnlijk wel de enige die naar buiten blijft gaan. Die gewoon de dingen zo goed mogelijk wil blijven doen. Steeds meer mensen zijn gestopt met dingen doen vanwege Corona.
De eerste symptomen voelde ik in maart meteen al. Een soort van chronische vermoeidheid viel over mij heen. Zware benen en een hoofd vol met watten. En natuurlijk ook meteen keelpijn want door al die nieuwsberichten werd in iedere cel van mijn lijf stress gegenereerd.
Gelukkig was het na een week al een stuk minder. Mijn hoofd werd weer fris en mijn lijf was weer aardig up en running. Toch merkte ik dat iedere keer als ik terugkwam van zoiets simpels als boodschappen doen, ik me beroerder voelde dan daarvoor.
Die beperking in vrijheid, dát is wat mij persoonlijk zo ontzettend raakt. Nouja, raakt.. het is eerder dat het me opvreet. Want ik ben dat mensen-mens. Ik ben die persoon die graag mensen aanraakt. Soms uit gezelligheid soms uit troost maar altijd vanuit intuïtie.
De eerste keer dat ik mijn ouders na lange tijd van de verstandige lockdown weer kon zien was ontzettend vreemd. Geen lichaamscontact. Geen knuffel. Geen hartsverbinding. Ja, zo noemen wij thuis het knuffelen: hartsverbinding maken.
Het is altijd het eerste wat we doen als we elkaar zien. Verbinden en daarna kunnen we praten of desnoods ruzie maken. Zolang onze verbinding is gemaakt, kan alles gebeuren zonder dat het enorme schade geeft.
Zo zittend van mijn eigen ouders op die 1,5m zonder aanraken. Het had echt een enorme impact op me. Want wat veel mensen niet weten is dat nu twee jaar geleden mijn vader een hartinfarct heeft gehad. Dat was flink schrikken. En een mooie kans.
Ik zag meteen een kans om een oud patroon te doorbreken. Want mijn pa is geen prater en al helemaal geen aanraker, geen knuffelaar en ook geen zoener.
Die ochtend aan zijn ziekenhuisbed nam ik de regie. Hij had een tweede kans gekregen en deze ronde bepaal ik hoe we met elkaar omgaan. Vanaf dat moment gaf ik hem een knuffel en hij onderging het lichtelijk ongemakkelijk, maar hij liet het toe!
Mocht hij nog een keer een infarct overleven, dan mag hij de derde kans weer de regie terugnemen.
Die verandering. Daar heb ik dik twintig jaar naartoe gewerkt. Want ons oude familiepatroon was niet meer dienend. Ik wilde het negatieve omzetten in iets nieuws en positiefs. En dat was gelukt. Die knuffel was daarvan het levende bewijs.
Totdat we niet meer mochten knuffelen.
Als mens loop ik leeg wanneer ik mijn energie niet met anderen kan delen. Ik heb dan ook de eerste maanden van de covid periode mijzelf proberen af te leiden met allerlei projecten. Bezigheidstherapie. Liefde en energie in dingen steken zodat ik nog het gevoel heb dat ik leef.
Ook al wist ik toen al dat ik veel meer de stilte moest opzoeken, ik kon het niet opbrengen. Ik voelde dat ik moest knokken voor mijn bestaan als ZZP-er en durfde geen dag vrij te nemen. En tegen het moment dat ik wel voelde dat ik meer me-time nodig had gingen de scholen dicht. Hoppa. Met zijn allen thuis op elkaars lip. Allemaal hebben we een groot sociaal gemis dus ons humeur werd er niet bepaald beter op.
Dagelijks voelde ik de spanning oplopen. Met twee van de vier in een vitaal beroep, was het besmettingsrisico in ons huishouden best hoog. Tegelijkertijd maakt het me trots dat we deel uitmaken van dit deel van de maatschappij. Totdat mijn man uit voorzorg liever wat meer afstand van ons nam. Steeds vaker kwam hij thuis uit werk en maakte we niet eerst de hartsverbinding maar ging hij als een chirurg zijn handen wassen.
Sinds augustus leven we wat meer in vrijheid. Ik heb mijzelf heel veel me-time gegeven en berusting gezocht. Daarna hebben we als gezin een nieuw mantra aangenomen: "Alles wat we hebben is vandaag."
Mindful leven. Aanwezig zijn in het moment. Niet meer heel veel berichten volgen in de media want die geven alleen maar nog meer onderhuidse stress.
Je kan er voor kiezen om het wel of niet te geloven. Maar wát bereik je daar nu in werkelijkheid mee? Hetzelfde geldt voor het delen van filmpjes, uitspraken of andere zaken. Kunnen we hiermee iets veranderen?
Of zit de verandering juist IN ons?
Hoe zou het zijn als we stoppen met de vinger te wijzen en ons druk te maken over wie er gelijk heeft?
Hoe zou het zijn als we ons weer bezig gaan houden met kwaliteit van leven in plaats van zeiken over wat een ander verkeerd doet.
Ik geloof oprecht dat als we met elkaar gewoon durven uitspreken dat het best een zware tijd is om zo op emotioneel en sociaal dieet te zitten, we ook weer wat aardiger voor elkaar kunnen zijn. Want laten we eerlijk zijn, bij mij in het dorp is zoiets simpels als boodschappen doen al een beladen dingetje. De sfeer buiten is eerder agressief en het lijkt wel alsof er met de dag minder geduld is voor elkaar.
Ik geloof dat het enige wat we werkelijk kunnen doen is in verbinding blijven met onszelf en met de mensen waar we zo zielsveel van houden. Ook het erkennen van die onderhuidse stress is zo ontzettend belangrijk. Wanneer je dit liever negeert komt dit geheid later in je leven op je bordje, bijvoorbeeld als burnout of depressie.
Werken aan je innerlijke rust is ook werken aan je immuunsysteem. Het is al lang en breed bewezen dat stress een sluipmoordenaar is die cel voor cel in jouw lichaam gaat zitten. Wanneer je regelmatig in contact bent met je ware emoties en je deze ook de ruimte durft te geven, dan word je minder bevattelijk voor die onderhuidse stress.
Heb jij net als ik last van corona en wil je ook meer rust in je lijf en hoofd in deze onrustige tijd? Kies er dan nu voor om meer tijd met jezelf door te gaan brengen. Even afgezonderd van alle mediaberichten. Hoe goed ze soms ook zijn bedoeld.
Wanneer je het lastig vind om echt die tijd met jezelf vrij te maken, kan het helpen om bijvoorbeeld een online mindfulness training te volgen.
Mijn punt is: we hebben allemaal last van Corona. De één wat meer dan de ander, maar laten we elkaar door deze tijd heen helpen in plaats van gek maken. Ga eens in gesprek over wat het met jou doet in plaats van wat Hugo de Jonge nu weer heeft gezegd. Ga in gesprek over de wezenlijke dingen met elkaar. Over dingen waar je zelf de regie over hebt.
Liefde kunnen voelen in tijden van stress en schaarste, dát is waar de Luxury Life Method voor staat. Dat is waar ik voor sta. Sta jij naast mij?
Liefs,
Hanneke
PS: voor de lezers die graag begeleiding willen in die weg naar rust en verbinding, start er op zondag 18 oktober weer een live online Luxury Life Mindfulness training.
Comments