Ook al wéét ik dat het niet verstandig is om te hopen, ik merk dat er ieder uur een extra huppeltje in mijn hart wordt gemaakt. En dat zijn er best veel sinds afgelopen vrijdag ;)
Het mooie van positieve spanning is dat ik er bergen energie van krijg. Zo had ik zaterdag opeens de energie om het huis te gaan poetsen en allerlei klusjes aan te pakken die ik al maanden zat uit te stellen.
Hoop doet leven. Cliché maar in mijn geval zo ontzettend waar. Opeens voelt het alsof er geen zorgen zijn. Er zijn mogelijkheden. En die mogelijkheden voelen goed. Ik voel me goed.
Ongelofelijk toch wát een verschil het kan maken als je na zoveel afwijzingen - die in mijn ogen allemaal dik vet onterecht waren - op gesprek mag komen. En hoe fijn het is om gezien te worden. Als persoon maar ook de meerwaarde die je voor een organisatie met je mee neemt.
Nog fijner was het om eindelijk een partij te treffen die mijn coaching als een pluspunt zien.
In plaats van argwanend te zijn en aannames te hebben over mijn inzet, werd het meteen als toegevoegde waarde in deze rol gezien. En dat is het ook! Want in een organisatie is het zo belangrijk dat er iemand is die de angel uit vervelende situaties kan halen zonder dat het escaleert. Iemand die ervoor zorgt dat de onderlinge relaties op vruchtbare grond worden gekweekt.
Achteraf had ik misschien meer moeten opscheppen ofzo? Het zit niet in mijn aard om mijn eigen werkzaamheden - hoe bijzonder misschien ook - met fluoriserende stift te onderstrepen.
Natuurlijk heb ik bijzondere HR projecten gedaan. Maar hoe bijzonder zijn die als je het wereldwijd bekijkt? Voor mij als professional is het normaal als je ook bijzondere projecten succesvol kan afleveren. Dat maakt je juist een professional en geen amateur. Toch?
Hoe dan ook. Dingen gaan zoals ze gaan. En deze keer ben ik het nét niet.
Mijn persoonlijkheid was misschien de beste van de drie, maar de andere twee hebben meer werkervaring.
Even een dikke steek in mijn hart. Even weer het gevoel van paniek. Maar niet voor lang.
Want ik durf gewoon te zeggen dat dit niet mijn maar hun verlies is. Ook al voelt het nu op dit moment even alsof het helemaal van mij is.
Tegelijkertijd veer ik meteen weer terug. Tijd voor actie! Meteen weer even een aantal recruiters laten weten dat ik op zoek ben en de rest van de tijd ga ik wat trainingen uitwerken.
Als ik één ding heb geleerd is dat ik moet durven vertrouwen dat dít de mijn road to happiness en geluk is. De bestemming zal onbekend blijven todat ik er zelf zal aankomen. Of dit nu in loondienst zal zijn of als ZZP-er. Ik sta er voor open.
Kom maar op mooie toekomst!
Liefs,
Hanneke
Comments