Deze week werd het me nog meer dan duidelijk. Er is een groep mensen die het licht aan doen en er is een groep mensen die het licht uit doen.
Zelf steek ik graag een lichtje aan in het donker. Het liefst als het pikkedonker is, want dan voelt dat lichtje extra warm. En dat doe ik voor mijzelf en iedereen in mijn inner circle. Want dít is namelijk het enige waar ik invloed op heb.
Op de sfeer in en rond mij. Die bepaal ik. Wát de regels ook buiten zijn.
Besef dat als jij liever het licht uit doet, in dit geval dus de hele tijd zeikstralen en commentaar leveren, je niet alleen de sfeer in jezelf verpest maar ook de sfeer om je heen. Just a note ;)
Wanneer ik terugkijk op de afgelopen tien jaren dan kan ik ook best toegeven dat het maatschappelijke leven er iedere dag op achteruit ging. Het enige wat vooruit ging waren de verkoopcijfers. Meer, beter, groter, mooier maar vooral werd alles duurder.
Op iedere laag moest geld worden verdiend. Daarna werden er lagen tussen de laagjes gevonden waar ook nog geld aan kon worden verdiend. En het moest nog steeds sneller, beter en duurder.
Onze kinderen werden in het te klein gesneden maatpak van CITO gehesen. Er werd niet meer gekeken naar je kwaliteiten als MENS maar er wordt gemeten hoe je ingezet kan worden in de verkoopmaatschappij. Er moet worden gescoord.
En niet op jouw persoonlijke talent, nee op een op voorhand bedacht iets.
Dat iets is volgens mij echt een sluipmoordenaar en de kickstarter van burnout.
Vanaf de kleuterschool wordt er met percentages gedreigd, want o wee als jouw kind lekker zit te drulleken in de klas.
Niks daarvan. We mochten niet meer drulleken of dromen. Geen tijd om ons eigen talent te ontdekken want het was tijd voor bijles. Bijles om de CITO score omhoog te krijgen.
Inmiddels hebben we een maatschappij waarin niet alleen de huizen maar ook medicijnen en boodschappen onbetaalbaar geworden zijn. Dus er moet nóg harder worden gewerkt. Nóg meer druk op de gezinnen. Nog meer lichtjes die vanzelf doven.
Als ik zo eerlijk en open terugkijk, dan weet ik dat óók ik jarenlang een mooi salaris heb verdiend en de eerste twee jaar als ondernemer ook. Daar heb ik de laatste openstaande schulden van kunnen betalen. Maar dan nóg voelde het dubbel. Want ik hou meer van vrijheid dan van geld.
Dus als het nu tijd is om weer alles te verliezen dan ben ik daar klaar voor.
Voor ons is dit dan de tweede ronde. En zelfs die wetenschap dooft mijn lichtje NIET.
Wij zijn er klaar voor. Want als we daarmee een stukje van het maatschappelijke leven terug kunnen winnen, dan is mij dat alles waard!
Armoede zorgt voor verbroedering. Maar eerst moet die verbroedering ontstaan. Volgens mij zitten we nu in de fase van de weerstand. Niemand wil iets verliezen en iedereen is boos. Ik hoop dan ook dat we snel in de acceptatie fase komen.
Dat we elkaar in de ogen aan durven kijken en begrip hebben voor elkaar. Dat we elkaar de hand reiken en samen alle blokkades gaan slopen.
We hoeven geen merkkleding te dragen om een leuk mens te zijn.
Die leukheid zit van binnen. En weet je wat? Pas als je minder afleidende kleding draagt, wordt jouw mooie innerlijk zoveel meer zichtbaar.
Ik kijk er naar uit dat we ons zelf vrijer gaan voelen en een nieuwe samenleving gaan opbouwen. Dat we niet meer angstvallig de schijn ophouden, maar met een eerlijk gezicht onze hand durven ophouden wanneer we hulp of eten nodig hebben.
Ik kijk er naar uit om straks een bordje extra mee te koken voor een buur in nood.
Want als ik iets heb geleerd is dat de gift of giving het meest gelukkig maakt.
De tien jaren dat wij financieel helemaal aan de grond zaten, steunden wij alsnog twee goede doelen én wekelijks de straatkrantverkoper. Want zelfs als je maar 12 euro per dag te besteden hebt, kan je 1 euro missen.
Die jaren waren wij intens gelukkig met elkaar en dankbaar voor onze gezondheid.
Ondanks de financiële zorgen en alle beperkingen die schulden met zich mee brengen.
Deze ronde zijn wij er weer klaar voor. Zelfs als het betekend dat we straks weer tien jaar in de schuldaflossingen terecht zullen komen. Want als wij één ding hebben geleerd is dat geluk niet in materie zit, maar in jezelf.
Liefs,
Hanneke
Comments