Nooit gedacht dat een boom stoerder kon zijn dan ikzelf. Totdat ik stil ging staan bij de cyclus van een boom. Hoe hij ieder jaar zonder twijfel zijn blaadjes loslaat. Een rotsvast vertrouwen in de toekomst zonder dat het op papier geschreven is. Daar kunnen wij mensen nog heel wat van leren.
Onbewust dragen we heel veel ellende met ons mee. Pijnlijke herinneringen die we niet los durven laten. De ene keer is het ons eigen schuldgevoel wat het laat vasthouden. De andere keer is het de angst om te veranderen.
We slepen het met ons mee als een kogel aan onze enkel. Als een soort straf.
Wat is dat toch?
Ooit zat ik zelf op de bank bij iemand.
Totaal verslagen.
Gebroken.
Zonder lust om nog te leven.
Van haar kreeg ik deze wijze raad: "Hanneke, je hóeft het niet allemaal nóg een keer te voelen. Één keer door die pijn heengaan is genoeg!"
Op het moment dat dit tegen mij gezegd werd, verstond ik de woorden wel maar ik voelde ze niet. Toch lukte het mij om vanuit ratio die wijze raad toe te gaan passen.
Eenmaal verder in mijn eigen verwerkingsproces begon ik te voelen wat hier nou mee bedoeld werd.
Want pas als je echt loslaat, dan kan de wond genezen. Het niet loslaten is als een boom die afstervende blaadjes vasthoud. Hoe meer blaadjes je vasthoud, hoe minder energie je uit zal stralen en hoe minder energie je zult ontvangen. Het is de wet van de aantrekkingskracht. Alles wat bloeit, dat trekt aan.
Inmiddels bijna twintig jaar later mag ik nu zelf anderen bevrijden van hun onnodige ballast. Door ze te laten ervaren hoe het leven zónder rugzak vol ellende maar mét wijze lessen voelt. Dat het een wezenlijk verschil is om door alle fases van verwerking heen te gaan. En dat loslaten een cruciaal onderdeel is van een verwerking.
Soms zitten er de meest vreemde gedachtes en gewoontes achter het vasthouden. En soms zit er niet eens een reden achter maar is het een keer weggestopt om nooit meer tevoorschijn gehaald te worden.
Die laatste reden is heel vaak de oorzaak. We leven in een snelle maatschappij waar we geen tijd voor ongemakkelijke gevoelens hebben. Wanneer we elkaar tegenkomen in het openbaar is het goed het enige geaccepteerde antwoord op de vraag hoe het met jou gaat. Of erger nog, het antwoord word je al gegeven met een: "Alles goed?"
Onbewust knijpen we zo elkaars keel dicht. Door niet meer open te staan voor een antwoord. Door geen interesse meer te hebben in een ander. Maar ogenschijnlijk sociaal doen door een opmerking zoals de "Alles goed?"
We kunnen elkaar helpen om moediger te worden en onze blaadjes los te laten.
Heel simpel door oprecht belangstelling te hebben voor elkaar. Naar elkaar luisteren zonder oordeel maar met een luisterend oor. Diep in jezelf tasten en begrip tonen voor een ander. Ook wanneer je liever zelf eerst begrepen wilt worden.
Want alleen door te geven kunnen we ontvangen. We lijken in een soort zombie staat te zijn gegleden. We proberen te overleven door niet te leven. En als er al iemand iets durft te zeggen, dan komt er meteen een shitload aan voorbeelden voorbij die erger zijn. Hiermee zeg je in principe tegen iemand: jouw gevoel doet er niet toe.
Ik geloof dat wanneer we juist stoppen met overleven, het leven een stuk fijner wordt. Het onderdrukken van een gemis zal zich later uiten in een negatieve energie. Dan gaan we opereren vanuit frustratie en bij frustratie hoort altijd een schuldige.
Liever ga ik weer even diep naar binnen bij mijzelf om te voelen wat ik nodig heb.
Daarna komt de magische stap: mijzelf geven wat ik nodig heb.
Een zelfvoorzienende cyclus waar je de regie van je eigen leven oppakt.
Die cyclus kan ik alleen in stand houden door iedere herfst mijn bladeren los te laten.
Liefs,
Hanneke
Comments