We lijken af en toe wel een stelletje schapen. Blaten maar over vanalles en nog wat.
De meesten zijn alleen maar aan het azijnzeiken op social media, anderen proberen weer groepen op te heulen om in protest te komen. Maar wat dóen we nou eigenlijk wérkelijk?
Sta jij weleens stil bij het leven? Het leven hier op aarde?
En durf je dan ook te visualiseren hoe de hebzucht van de mens de hele aarde aan het leegroven is?
Wanneer hebben we als mens de switch gemaakt van gebruiken wat we werkelijk nodig hebben naar een absurde hebberigheid?
In deze shitstorm aan negatieve nieuwsberichten en de financiële crisis kloppend op de deur, hoop ik in stilte dat het ook inzicht zal geven. Dat we bereid willen zijn om verder te gaan kijken dan onze eigen portemonnee. Verder dan ons eigen belang.
Die gedachte geeft mij heel veel energie. Het idee dat wij de generatie mogen zijn waar alles veranderde. Dat wij die generatie zijn die het leven op aarde voor de komende 7 generaties gaat veiligstellen.
Dat wij degene mogen zijn die de balans in de natuur gaan herstellen.
Dat wij degene mogen zijn die een einde maken aan de bio industrie.
Dat wij degene zijn die liefde en respect voor andere levende wezens durven uiten.
Laten we in deze tijd van vertraging eens met een loep naar ons eigen leven kijken.
Naar ons eigen gedrag. Dan zie je ook meteen waar verandering mogelijk is.
Als ik heel eerlijk ben, was ik zelf de laatste jaren ook weer een beetje hebberig bezig.
Na jaren van crisis genoot ik van het kopen van nieuwe kleding om dan even later in die nieuwe kleding heerlijk uit eten te gaan.
De vorige crisis heb ik geleerd dat the gift of giving het mooiste is wat er is. Die les heb ik meegenomen. De afgelopen jaren dat het wel goed ging met mijn onderneming heb ik 25% van mijn omzet geïnvesteerd in mensen die geen coaching konden veroorloven. Daarnaast heb ik een aantal mooie projecten gesponsord.
Natuurlijk waren het harde levenslessen, want laten we ook hier eerlijk zijn: een les die je niet keihard raakt zal nooit blijven hangen.
Vijftien jaar geleden was ik er bijvoorbeeld stellig van overtuigd dat het leven zonder auto onmogelijk was. We hadden twee auto's voor de deur die we toen noodgewongen moesten verkopen. In nog geen zes maanden hadden wij onze weg gevonden op de fiets en met het OV. Inmiddels zou ik het geen dag meer anders willen.
Volgens mij zit dáár die angel. We dénken dat we niet anders kunnen. En dat is een echte mindfuck. Om die les zelf te leren moesten wij financieel aan de grond zitten. Wij moesten letterlijk op de grond zitten om te realiseren hoe belangrijk die grond wel niet is.
Deze dagen probeer ik mij niet op het coronanieuws te focussen maar juist op alles wat wij wel zelf in gang kunnen zetten. Dankzij onze inkomensdaling ben ik weer gedwongen om volgens een streng boodschappenbudget te leven. En ook ik moest die eerste paar dagen weer even wennen. Niet meer lekker graaien in de winkels naar lekkere dingen maar gericht inkopen. Kopen wat je nodig hebt. Niks meer, niks minder.
Binnen een paar dagen voelde ik weer een gevoel van dankbaarheid en tevredenheid opkomen. Ik begon weer te voelen wat ik in 2006 voelde. Alsof het zelfgekookte eten iedere dag beter gaat smaken. (de mensen die mij kennen weten dat ik een take-out fan ben) Ook de blijdschap wanneer je een dag zelfs onder je budget uitkomt, die is zoveel groter dan wanneer je gewoon klakkeloos een volle kar afrekent.
Is het spannend? Ja!
Is het eng? Ja!
Ik zal de laatste zijn die een crisis gaat romantiseren. Maar ik ben blij dat wij zelf als gezin weer even down to earth zijn gezet. Weer even uit de roes van het maatschappelijke sociale leven naar de noodzaak van het bestaan.
Dít is weer dat rijke gevoel. Dat gevoel wat niet met geld is te vervangen.
Het is een diepgewortelde tevredenheid en dankbaarheid.
Zonder deze corona situatie waren wij hier nooit in belandt. En het doet er dan voor ons ook niet toe wat er waar is.
En zo overviel afgelopen zondag mij de gedachte dat ik bereid ben om in te leveren.
Dat ik het prima vind om wat minimalistischer te gaan leven.
En dat ik het geweldig vind dan ook nog eens te mogen doen wat ik zo graag doe.
Voor mij is purpose dus echt belangrijker dan geld. En die vrijheid, die gun ik iedereen. Maar om vrij te kunnen zijn zul je jezelf echt moeten uitdagen.
Durf jij je los te koppelen van geld en vast te koppelen aan purpose?
Liefs,
Hanneke
Comments