Die realisatie hakte er bij mij heel diep en vlijmscherp in; Alles is mijn schuld.
Want het waren mijn eigen voorouders die keuzes maakten in het verleden waardoor het heden nu is wat het is. Eerlijkheid is ver te zoeken en overal zijn er kampen die zich vasthouden aan geloof.
Geloof hoort iets moois te zijn. Iets met licht, vrede en positieve energie. Iets met naastenliefde, iets met mededogen. En vooral iets zonder oordeel.
Naast alle bestaande oorlogen over geloof zijn er nu twee nieuwe varianten geboren; het geloof in zin en in onzin. Het maakt niet uit aan welke kant je staat want degene tegenover je vindt het klinklare onzin.
Er is geen licht. Er is geen liefde. Er is geen positieve energie. En toch is er geloof. Hoe dan?! Hoe kan je een ander veroordelen om waar hij of zij aan vast wilt houden, wanneer jij zelf precies hetzelfde doet?
Politiek is wat mij betreft nooit zuiver geweest. Maar laten we even, heel even, gewoon eerlijk zijn tegen elkaar. Ben jij jouw hele leven zuiver geweest? Ik in ieder geval niet! Maar ik heb er wel voor gekozen om iedere onzuiverheid van mijzelf met liefde te bekijken om vervolgens te bedenken hoe ik dit stuk meer zuiverheid kan geven.
Dit doe ik bij voorkeur in stilte. In mijn eentje. In de natuur. Want in de natuur voel ik mij meer mens en verbonden met al het leven op aarde, dan wanneer ik in een betonnen hok zit.
Terug gaan naar mens zijn
Naar dat hele kleine onderdeel van het dierenrijk op deze hele aarde.
Het leven draait niet om mij, of om mijn familie.
De wereld draait en wij mogen een rondje meedraaien.
Wie ben ik zonder materie? Wat heb ik aan deze wereld toe te voegen?
Van welke fouten uit het verleden van ons als mensen kan ik iets leren?
Verdeel en heers is iets wat kennelijk bij de mensen hoort. Misschien zijn we bang voor vrede? Of is ons ego ons hart ontgroeid en moeten we daarom anderen onderdrukken, pijn doen zodat we hoe dan ook de strijd winnen?
Wat doet het er nog toe of een vaccin betrouwbaar is als de hele wereld in de fik staat. Wat doet het er nog toe wat anderen over ons lot besluiten, als we het schreeuwend ondergaan? Wat voegt het toe om andere mensen publiekelijk af te maken en dingen te delen die uit bronnen komen waarvan ook niemand weet of die bron wel zuiver is.
Wat doet het er in godsnaam allemaal toe?
Want wij hebben toch een hele andere reden om te bestaan?
Omdat de mens blijft evolueren en ontwikkelen kunnen we toch des te meer leren van fouten uit het verleden?
Wanneer je beseft dat het leven oneindig is, dan voel je in al je cellen niet de drang om herrie te schoppen maar juist vrede te stichten. Dan ben je groter dan je ego en leef je vanuit je hart. Want de wedstrijd wie het hardste kan schreeuwen is niet interessant. De wedstrijd wie het grootste hart en de meeste mededogen kan opbrengen, die is pas interessant.
Daarom pak ik met beide handen mijn aandeel in al deze ellende, liefdevol aan. Want hiermee neem ik ook een stukje verantwoordelijkheid voor wat er nu gebeurd om mij heen. En met die verantwoordelijk ga ik niet als een roeptoeter over het internet of over straat schreeuwen dat een ander gek is, maar ga ik in stilte zo midden in de natuur nadenken over hoe ik licht, liefde en vrede kan creëeren.
Ik hoef geen gelijk, ik heb liever mijn geluk. En dat geluk ga ik zoveel water geven dat het blijft groeien zodat ik andereren die minder geluk ervaren, ook van mijn geluk kunnen genieten.
De wereld is precie zoals wij hem zelf creëeren
We kunnen kwaad zijn op de supermarkten met hun kiloknallers en al het dierenleed wat erachter zit. Maar dat verandert niets.
We kunnen ook besluiten om dat vlees niet meer te consumeren, dan verandert er op de lange duur iets.
We kunnen kwaad zijn over de plastic soep en alle vervuiling op deze wereld. Maar dat verandert niets. We kunnen wel stoppen met ieder jaar een nieuwe iphone of auto te kopen, dan verandert er op de lange duur iets.
We kunnen kwaad zijn op de manipulatie via de media. Maar dat verandert niets. We kunnen wel stoppen met de media te volgen en het zo overdreven serieus te nemen, dan verandert er op de lange duur iets.
Maar laten we vooral allemaal ons aandeel oppakken en erkennen dat alles, maar dan ook alles wat er hier op de wereld is en wordt besloten ook onze eigen schuld is, danwel die van onze voorouders.
Want op die manier nemen we niet alleen de verantwoordelijkheid op ons maar ook het eigenaarschap. En laten we vooral lang en goed nadenken wat we zelf kunnen toevoegen aan onze kwaliteit van leven.
Wanneer we ook zuiver naar ons zelf gaan kijken en bij alles wat we willen zeggen of doen ons eerst durven af te vragen of het iets toevoegt.
Brengt het licht?
Brengt het vrede?
Brengt het positieve energie?
Of brengt het juist nog meer haat, verderf en negativiteit?
Komt jouw boodschap uit jouw hart of uit jouw hoofd?
Het lijkt tegenwoordig wel of we blind dingen doorvertellen en met elkaar delen. Hoe zou het gaan als we eerst in stilte zouden gaan nadenken over datgene wat je net hebt gehoord of gelezen.
Zouden we dan inzien dat alles tegenstrijdig is?
Want wanneer er wordt beweerd dat iets niet waar is, wat is er dan wel waar? Hoe kan je de ene bron bestempelen als leugen en de andere als waarheid? Want als een bron een leugen kan zijn, waarom zou dat dan niet voor jouw bron kunnen gelden?
Voor mij is het allemaal best eenvoudig. Ik zal nooit weten wie er gelijk heeft en ik zal nooit weten hoe dingen precies zitten. Maar weet je wat? Dat doet er ook helemaal niet toe.
Want mijn rol in dit leven is niet de waarheid achterhalen. Wat mijns inziens een onmogelijke taak is en waarvan ik oprecht denk dat je hiervoor zeker 300 jaar in hetzelfde lichaam op deze aarde zou moeten meedraaien om hier een inhoudelijk oordeel over te hebben.
Mijn primaire rol is om te leven
Te leven als mens, als moeder, als vrouw, als dochter, als zus en alle andere liefdevolle varianten die er te bedenken zijn. Daarnaast denk ik graag na over wat ik wil achterlaten op deze wereld. Voor mij is dit vooral mijn gedachtengoed.
Het gedachtengoed dat alles uiteindelijk terug te leiden is naar het zelf.
Eenmaal daar aangekomen ben je dan ook in staat om iets te veranderen.
Mooi toch?
Al die wijzende vingers op social media mogen wat mij betreft meteen retour afzender. Wijs naar jezelf en daarmee indirect naar jouw ouders en al jouw voorouders. Wijs naar jezelf en voel daarmee ook meteen de kracht van jouw bestaan.
Jij kan het verschil maken
Wij allemaal kunnen het verschil maken. En met die gedachte ga ik weer in stilte nadenken over wat ik op kleine schaal met eigen handen kan veranderen. Ook al is het maar een piepklein zaadje wat ik kan planten waar onze kinderen later plezier aan kunnen beleven.
Wij mensen zijn bijzondere wezens. We kunnen zo ontzettend veel mooie en grote dingen doen wanneer we de focus naar binnen verleggen. Het enige wat ik hierin kan betekenen is dit vooral heel vaak zelf te blijven doen. Kritisch naar mijzelf blijven kijken en steeds weer een betere versie van mijzelf te creëeren.
In dit leven staat er maar één ding vast en dat is dat we zullen overlijden. En het lijkt wel dat juist die ene vastigheid ons als mens helemaal krankjorum maakt. Want je zou wel eens dood kunnen gaan!
Aanvaarden dat dood en leven onlosmakelijk met elkaar zijn verbonden is inzien dat dit een oneindige cirkel is. We hoeven de dood dus niet te voorkomen of er angstvallig voor uit de weg te gaan. We hoeven de dood enkel maar te aanvaarden en liever nog te omarmen. Want daarmee verdwijnt ook alle haat tegen alles wat de dood kan veroorzaken. En met het verdwijnen van die haat komt er meer ruimte voor licht, vreden en positieve energie.
Na leven komt dood. Na dood komt leven.
En misschien, heel misschien is enkel het delen van deze gedachte over leven en dood al voor één lezer voldoende om ook meer naar binnen te keren. En als dat zo is, dan heb ik mijn missie voor vandaag weer volbracht.
Liefs,
Hanneke
Comments