Nu we worden beperkt in onze lichaamstaal is het een mooi moment om niet alleen onze geschreven en gesproken taal weer in te zetten, maar ook ouderwetse handcrafting. Hoe simpel leek het leven slechts 8 maanden geleden was, zo gecompliceerd is het nu.
Want een knuffel is snel gegeven. Zelfde geld voor een aai over de bol.
Het heeft geen woorden nodig om een boodschap over te brengen. Hetzelfde geld voor een handdruk, een schouderklopje of drie zoenen op de wang. Het zijn allemaal uitingen die we tot nu toe enkel nog in lichaamstaal kunnen uitdrukken.
Komende week ga ik me eens verdiepen in de manieren hoe wij deze simpele gebaren zouden kunnen omzetten in woorden. Misschien zijn leuke quotes nog wel een betere manier om die gevoelens en gebaren te omschrijven.
Ik ben inmiddels een aantal keren op gesprek geweest bij potentiële opdracht- en werkgevers en dat ene moment dat je kennis met elkaar maakt, blijft toch een beetje awkward. Hoeveel ik ook van yoga en mindfulness hou, voor mij is de Namasté groet niet de groet die prettig voelt wanneer ik een vreemde in een zakelijke setting tref.
Familie en vrienden? Dat zijn de makkie takkies! Ik merk dat ik steeds vaker verwoord dat ik van ze hou en dat ik ze waardeer. Of dat ik ze dankbaar ben. Het schrijven van ouderwetse briefjes en kaarten krijgen hier thuis een steeds hogere waarde. Want het effect van een geschreven woord is en blijft toch echt iets heel erg moois.
Tegenwoordig kan je ook spraakberichten versturen via whatsapp of welk kanaal van social media dan ook. Het mooie daarvan is dat je als ontvanger ook te toon hoort waarbij je onderbewuste ook de energie frequentie opvangt.
Zoals je misschien intussen wel weet, is bij mij het glas altijd half vol. Zo zie ik ook allemaal leuke mogelijkheden voor deze donkere en wat eenzame herftstdagen.
Een mooie tijd om lekker mindful te gaan knutselen, mandala's te kleuren, keien te stippelen of een visionboard te maken. Of natuurlijk een heerlijke appeltaart bakken!
Verras eens iemand met jouw zelfgebakken appeltaart, zelfgemaakte visionboard, zelfgehaakte sjaal of een mooie gestippelde kei. Alles wat jij recht uit jouw hart maakt, heeft een hele fijne energie. Die energie kan jij doorgeven aan iemand waar jij van houdt.
Elkaar niet aan kunnen raken is een echt gemis. Daar hoeven we helemaal niet stoer over te doen of het te ontkennen. Het is echt afzien. Ook voor mij. Aanraken was voor mij zoiets natuurlijks en iets wat ik heel graag deed. Zonder nadenken.
Jezelf niet meer in een ongedwongen gezellige drukte begeven is soms een gemis.
Juist de samenkomst van energie van alle mensen bij elkaar, geeft dat bijzondere gevoel van gezelligheid. Geroezemoes om je heen. Hier en daar een daverende lach of een hilarische situatie.
Deze week reed ik met kippenvel op mijn fiets door Leiden. De stad die altijd vanaf eind september onbereikbaar wordt om ruimte te maken voor het grote 3 oktoberfeest; Leids Ontzet. De viering van de bevrijding van de stad met haring en wittebrood, de Taptoe en de immens grote kermis door de hele binnenstad.
Deze week reed ik door de binnenstad zonder afzettingen, zonder kermis, zonder feeststemming maar met verlaten straten en een eenzame molen. En dat raakt me.
Dieper dan ik had kunnen voorstellen, want ik ben geen Leienaar.
Wat mij raakte is dat het bevrijdingsfeest zoals we het kende, niet meer mogelijk is.
Deze eerste dondere dagen heb ik steeds meer tijd met mijzelf nodig om in balans te blijven. Om mijzelf niet te verliezen in het gemis en het gevoel van schaarste, maar iedere keer terug te keren naar mijn eigen bron. En naar het gevoel van vrijheid.
Want soms voel ik mij van mijn vrijheid beroofd. Op alle vlakken tegelijk. En dan voel ik dat mijn lichaam in opstand komt en dat mijn mindset mee gaat doen. Het is dan heel verleidelijk om te gaan schelden en te gaan mopperen en vooral om dan met de vinger te gaan wijzen.
En als ik mij zo voel dan ga ik iets maken. Iets voor mijzelf. De ene keer bak ik een lekkere taart en de andere keer knutsel ik iets voor mijzelf. Of ik ga één van mijn concepten uitwerken. Ook dat is een vorm van liefde. Zelfliefde.
Feit is dat alles al is veranderd maar dat het lijkt alsof wij mensen proberen vast te houden aan het verleden. Alsof er een pauzeknop is ingedrukt met de verwachting dat wanneer we "unpause" gaan, alles weer is zoals het was. No way, José!
We zitten midden in de verandering. Een wereldwijde shift die vraagt om onze creativiteit, flexibiliteit en positiviteit. Gebruik deze tijd dan ook effectief.
Heb jij al losgelaten of houd jij stiekem nog iets vast?
Heb je moeite om jezelf in een nieuwe levensstijl te zien?
Eentje met minder materie en aanzien.
Eentje met meer waarde en meer authenticiteit.
Eentje waarin we onszelf de ruimte geven om onszelf te zijn.
Schenk dan je glas halfvol en begin met het uiten van de nieuwe liefde.
De liefde op papier, in een voicebericht, in een gerecht of in een moodboard.
Want aandacht is wat ons doet opleven. Alles wat met aandacht wordt gemaakt en wordt gegeven is mega waardevol.
Het is pure liefde, gegoten in een persoonlijke vorm.
Ik geloof oprecht dat we de negatieve energie die nu uit alle media sijpelt kunnen omzetten in iets positiefs. Laten we met elkaar besluiten om elkaar nog meer liefde te gaan geven.
Liefs,
Hanneke
Comments