Boem! Met een klap valt de voordeur dicht en zonder maar iets te zeggen stiert onze puber naar boven. Dit is niet hoe we hier thuis met elkaar omgaan, dus ik sta op en loop rustig naar zijn kamer.
De deur wordt gebarriceerd. We mogen er niet in. Ik niet en zijn bezorgde broer ook niet.
Voordat alles één groot gezeik wordt sommeer ik de oudste om terug te gaan naar zijn eigen kamer omdat ik weet dat dit een andere aanpak vereist.
Onze puber is niet alleen hooggevoelig, het is een echt sterrekind. Hij draagt een wijsheid in zich waar je u tegen zegt. Met regelmaat kan hij me dan echt advies geven wanneer ik een "grote-mensen-probleem" heb. Hoe bijzonder fijn en prettig het ook is, het geeft ook ontzettend veel extra zorgen. En het vereist van mij dat ik ook mijn eigen emoties steeds aan de kant schuif zodat ik zuiver kan reageren op de situatie. Best lastig soms.
Wanneer ik rustig tegen de dichte deur praat, gaat deze voorzichtig open. Zijn gezicht staat op onweer maar ik zie de pijn in zijn ogen. Een pijn die ik heel vaak zie. Het verlangen om begrepen te worden is zo groot en wanneer dat niet het geval is, dan zie ik de pijn in zijn ogen.
Terwijl hij half met zijn rug naar mij wegdraait begint hij te vertellen. Nou ja, vertellen, het is eerder dat er een partij boosheid vrijkomt en de zin "Ik haat die kinderen!!" komt minstens een keer of zes voorbij. Wanneer hij de grootste frustratie kwijt is, gaan we in gesprek.
Hij was samen met een vriend en een vriendin lekker aan het chillen in het park hier in de buurt. Daar waren wat kinderen die de hele tijd stoer deden door met het K woord te schelden. Onze oude ziel wilde die kinderen uitleggen dat dit kwetsend is en dat deze ziekte ontzettend erg is. Terwijl hij serieus deze kinderen toesprak, ging dat natuurlijk helemaal mis. Kinderen zijn kinderen. Er werd gelachen, gehoond en gescholden.
Terwijl zijn vriend en vriendin hem probeerden uit te leggen dat het kansloos is om tegen zulke aso kids een serieuze boodschap over te brengen, hoorde hij enkel maar het woord kansloos.
Woest stapte hij op zijn fiets en peerde hem naar huis. Die woede was natuurlijk enkel de verpakking van een heel groot verdriet. Hij was niet gehoord.
Vreselijk vind hij het dat kinderen zo lelijk tegen elkaar kunnen doen. Het liefst sticht hij overal vrede en brengt hij overal wijsheid. Vaak lukt dit ook wel, maar soms ook niet.
We zijn ruim een uur met elkaar in gesprek en dan trekt hij zijn eigen conclusie: "Ik ben gewoon te vroeg met deze dingen. Ik ben gewoon mijn tijd vooruit en daarom gaat het steeds mis."
Ik geef hem een knuffel en zeg dat ik het precies hetzelfde zie. Net zoals mijn eigen jeugd, zal zijn jeugd een heftige ervaring zijn. Wij voelen dingen tot op het bot en pikken ontzettend makkelijk allerlei energiën op. En dat is lastig. En vermoeiend.
Blij ben ik met dit sterrekind. Zo vaak denkt hij na over de wereld en hoe we met elkaar, met de dieren en onze planeet omgaan. Zo vaak durft hij op te staan en zijn stem te laten horen wanneer ik zelf een ruzie of discussie heb met mijn soulmate. Ons kind is voor de duvel niet bang omdat hij overtuigd is van zijn missie en staat op daar waar hij kan.
Echter merkt hij dat het voor hem veel makkelijker is om met volwassen personen te dealen. Zij begrijpen hem en waarderen hem. Zij zien hem voor wie hij is.
De komende jaren zullen we vast nog heel vaak dit soort momenten en gesprekken hebben.
Voor mij is het zo fijn dat hij precies begrijpt wat ik zeg. Zo heb ik hem gisteren uitgelegd dat groeipijnen niet alleen letterlijk in je benen en armen voorkomen, maar ook in je hart.
Want emotioneel groeien en jezelf ontwikkelen als persoon, geeft heel vaak hartepijn. Het goede nieuws is dat we hierdoor leren dat ook deze pijn weer over gaat en dat wij eigenlijk ons hart iets beter mogen beschermen.
Het opvoeden van een sterrekind is denk ik één van de meest uitdagende en lastige taken die ik in dit leven heb gekregen. Maar wat is het een mooie taak. Het zorgt ervoor dat ik ook mijzelf steeds blijf bevragen.
En soms maakt het mij ook een beetje onzeker. Doe ik het wel goed? Moet ik wel zulke geprekken voeren? Maar ik leef een leven vanuit mijn hart en probeer bij iedere twijfel weer die hartsverbinding te maken met mijzelf.
Als ouders doe je denk ik altijd je best en garanties bestaan niet. Natuurlijk weet ik dit nog wel vanuit mijn eigen jeugd, maar nu ik zelf moeder ben kijk ik daar toch anders tegen aan.
Dit sterrekind heeft mij ook zo enorm gesteund om die stap naar het ondernemerschap te maken. Hij leerde mij mediteren met visualisaties. Toen ik mijn praktijkruimte nog had ging hij zo graag mee om daar te werken op zijn laptop (huiswerk) terwijl ik programma's schreef op mijn laptop.
En toen ik eenmaal serieus met de essentiële oliën aan de slag ging, was hij ook de eerst die er alles over wilde weten. Niet alleen heeft hij nu zijn eigen rollers, hij voelt ook precies wat hij nodig heeft.
Zo zei hij zelf aan het eind van ons gesprek gister; "Ik moet gewoon even mijn auraspray (white angelica) gebruiken en ik heb ook lavendel nodig." Terwijl hij de spray op zijn kruin aanbrengt, rol ik zijn voeten in met lavendel. Ik aai hem nog een paar keer over zijn bol en vertel hem dat ik blij ben dat hij ons kind is en dat alles goed zal komen.
Liefs,
Hanneke
تعليقات