Als ik ga zitten om te schrijven, laat ik eigenlijk mijn onderbewuste aan het woord; zo voelt dat voor mij. Ik voel dat er ‘iets’ in mij met me wil praten, maar met denken kom ik er niet. Met stilzijn kom ik al een heel eind, dan openbaren zich gevoelens en emoties die dieper gaan dan mijn bewuste gedachten. Het is dan de kunst om dat vast te blijven houden, want gedachten kunnen vluchtig zijn en in raptempo het proces overnemen, terwijl die emotie nog niet volledig aangekeken en uitgediept is.
Met schrijven is dat anders.
Hoe snel je ook kunt typen (of zelfs inspreken), je haalt nooit de snelheid van een gedachte die voorbij schiet. Door te schrijven dwing je alles wat voorbij wil schieten om af te remmen. Om niet als een F1-race voorbij te razen en weer te verdwijnen zonder te zien wie er nou voorbij is gekomen, maar meer als een parade. Een bloemencorso, bijvoorbeeld, of voor mijn part een carnavalsoptocht. In ieder geval met dingen die gezien mogen worden.
Schrijven geeft rust aan de eindeloze reeks razende gedachten en ideeën. Je kalmeert en vertraagt, gaat dieper ademhalen en je spieren ontspannen.
Je neemt de tijd. De tijd om te kijken wat er aan je voorbij trekt. Je krijgt de kans om elk detail in je op te nemen, te zien hoe elk onderdeel een functie heeft en verbonden is met het geheel. Je ziet de verschillende kleuren, hoort de muziek en voelt alle aanwezige sensaties. Door het op te schrijven beklijft het, wordt het vastgelegd en kun je er altijd naar terug.
Je hebt je hele leven herinneringen verzameld.
Een beetje zoals we foto’s verzamelen: je legt het vast en stopt het in de archiefmap die vervolgens stof staat te vangen in die grote grijze kas…eh massa in je hoofd. Nutteloos? Zeker niet!
Want die map met herinneringen wordt dagelijks gebruikt, al lijkt dat niet het geval. Ons vernuftige systeem kent alle details en weet precies waar, wanneer en waarvoor het die kennis kan inzetten. Ons bewuste houdt zich daar niet mee bezig. Laten we zeggen dat ons bewuste de buitenkant van de auto is en ons onderbewuste de techniek erin die ervoor zorgt dat de buitenkant doet wat-ie moet doen: van A naar B rijden. Ons bewuste is het 7-gangendiner, ons onderbewuste de keuken met alle snufjes en voorraden waar het bereid wordt.
Ons bewuste is de prachtige AI-afbeelding, ons onderbewuste de shitload aan data die nodig is om het te creëren. Alleen is er niks ‘artificials’ aan.
Het is juist puur en echt.
Natuurlijk en authentiek. Het is waar jij uit bent opgebouwd.
Het punt dat ik wil maken is dat het bewuste op de voorgrond treedt, maar geen reet voorstelt zonder het onderbewuste op de achtergrond. En het onderbewuste heeft heel wat te vertellen, maar doet dat anders dan het bewuste. Er moet eerst een lampje gaan branden. Dat van de motor, van het oliepeil of de temperatuur 😉
Er gebeuren geweldige dingen daarbinnen, daar waar je onderbewuste in alle rust het werk doet. En dat doet het ook het liefst in alle rust. Ongestoord. Maar kijken mag, daar leer je een hoop van. Als dat lampje op je dashboard gaat branden, doe er iets mee en kijk wat je motor je wil zeggen. Beter nog, ga af en toe voor een apk en doe aan preventief onderhoud.
Neem de tijd en keer naar binnen.
Pak pen en papier en laat de parade van herinneringen eens aan je voorbijtrekken. Laat je onderbewuste vertellen wat het te vertellen heeft. Want pas als je kijkt, ga je het zien. Pas als je luistert, ga je het horen.
Alles is met alles verbonden.
Liefs,
Lieke
תגובות