Voor mijn gevoel kijk ik nu al meer dan 24 uur naar een balletje wat langs de rode en zwarte vakken roetsjst. En het onderbuik gevoel wat ik daarbij heb is niet okay.
Natuurlijk hoop ik dat mijn normaal zo ijzersterke intuïtie dit keer mij misleidt.
Middenin de drukte van het bouwen aan een nieuwe toekomst ging mijn vader in een paar weken heel hard achteruit. De covid situatie heeft hier ook niet echt geholpen. Telefonische consulten met het z-huis in plaats van face to face en tussendoor ook nog een zieke cardioloog. Het was het allemaal nét niet.
Alsof ik de afgelopen maanden blind en doof ben geweest. Zo voelde ik mij gister toen het besef insloeg als een meteoriet. Fuck! Dit gaat niet goed.
Ik was zo druk geweest met het opbouwen van ons leven, de kids allebei naar een nieuwe school en tussendoor testen op covid bij iedere snottebel, dat ik het nieuws wel hoorde maar het gewoon niet tot mij door drong.
Gisteren was ik even verslagen. Lam. Dikke tranen en dat vervelende onderbuikgevoel. Waarom? Geen idee! Want toen hij twee jaar geleden een infarct had gehad voelde ik me eigenlijk niet heel erg ongerust.
Als professional weet ik dat het belangrijk is om je gevoelens te voelen. Dus gaf ik mijzelf over aan alles wat voorbijkwam. En toen het begon te voelen alsof mijn kop vol met watten zat, kwam daar die helderheid. Weer diezelfde kernwaarde waar al deze emoties aanhingen; onrecht.
Zoals waarschijnlijk iedere dochter denkt over haar ouders, denk ik ook dat ze een beter leven verdienen. Sterker nog. Ik ben daar van overtuigd. Zij verdienden beter.
Zij verdienen beter!
Allebei geen makkelijke jeugd gehad. Aan het werk vanaf je dertiende, zo ging dat in die tijd. Morgen wordt onze jongste dertien. Geen haar op mijn hoofd die erover denkt om hem zijn kindertijd te ontnemen. Vroeger was dat anders.
Je levenlang hard werken om dan op je vijftigste uit te vallen met een dubbele hernia. De jaren daarna waren voor ons allemaal best heftig. Stukje bij beetje moesten we aanzien hoe jij niet alleen jouw hobby op moest geven maar ook je mobiliteit. Het heeft dan ook even geduurd maar daar leek je je draai gevonden te hebben.
En toen kwam dus dat stomme infarct er ook nog eens bij. Nog meer medicaties en nog meer beperkingen maar klagen doe je niet. Tenminste, niet tegen ons, je kinderen en kleinkinderen.
Zelfs gisteren kregen we nog een foto vanuit het ziekenhuis; een big smile en je duim omhoog. Want één ding is duidelijk, jouw rol als vader en opa, die pakt niemand van jou af.
Ik hoop dan ook van harte dat dit de eerste keer in mijn leven is dat mijn intuïtie volledig de kluts kwijt is geraakt in een wirwar van emoties en herinneringen.
Ergens ook wel weer hilarisch dat ik - de intuïtiecoach in hart en nieren - nu hoop dat mijn intuïtie onsterfelijk aan het falen is.
Tussendoor stuitert die tiener door ons huis heen want hij is per slot van rekening morgen jarig en we moeten het uren hebben over zijn dillema; appeltaart of kwarktaart.
En ik? Ik duik er vanavond maar weer heel vroeg in. Verstand op nul en zoveel mogelijk bijtanken. Want het leven overkomt je en het enige wat je kan doen is ervoor zorgen dat je fit genoeg ben om de volgende dag weer verder te leven.
En weet je wat pap? Jij hebt mij geleerd om geen watje te zijn en om op te komen voor je eigen mening. Je was er toen wij in de financiële shit zaten en eenmaal daaruit gekomen had je het volste vertrouwen in mij als ondernemer. Ook al heb ik als puber jou het leven regelmatig super zuur gemaakt. Pas toen ik zelf moeder werd begreep ik wat pas grenzeloze liefde nu werkelijk betekend. En hoe leuk het is om jezelf te herkennen in de ander.
Dus laat ik dan maar dit schrijven: Pap, ik ben pas begonnen met mijn avonturen dus no way dat jij mijn grootste successen niet gaat meemaken!
Morgen ben je dan voor één keer niet aanwezig op de verjaardag van één van je kleinzonen, dat is dus de eerste en de laatste keer. Begrepen?!
Liefs,
Hanneke
Comments