Het is één van mijn favoriete uitspraken die mij nu af en toe in mijn ass bijt. Natuurlijk wéét ik als professional hoe het allemaal werkt. Die brein en die emoties.
En hoe die twee samen er een gigantische warboel van kunnen maken.
Maar als mens heb ik er soms toch moeite mee. Gelukkig minder dan vroeger, maar óók ik heb mijn panic button. De knop die alle stress loslaat zodra hij wordt ingedrukt. En die gaat me toch een partijtje hard! Binnen enkele minuten zijn de doemscenario's al voorbijgevlogen. Van echtscheiding tot aan uit huiszetting.
Volgens mijn excel budget sheet hebben we letterlijk nog 41 dagen boodschappenbudget. En daarna is het op. Opperdepop. Voor nu.
Want dáár zit ook meteen de ruimte. Dit is hoe het er nú voor staat. En binnen nu en een maand kan heel de wereld op zijn kop staan. Alles kan anders zijn. Maar alles kan ook hetzelfde blijven. We weten het simpelweg niet.
Dus kies ik voor hoop en niet voor wanhoop. Want wanhoop zuigt al mijn energie en bovendien lost het al helemaal niets op. Hoop doet leven. Letterlijk en figuurlijk.
Natuurlijk blijf ik met mijn pootjes op de grond. Ook ben ik dagelijks bezig met reageren op sollicitaties en ZZP opdrachten. Samen met mij nog minstens 100 andere per vacature of opdracht.
Wanneer ik een moment neem om tot mijzelf te komen, zit ik buiten met mijn blote voeten op de grond en de zon schijnt op mijn gezicht. Het enige wat ik voel is vertrouwen. Want alles wat ik deze afgelopen maanden meemaak voélt zo verdomde goed. En als professional voelt het al maanden dat ik tegen mijn 'big break' aan zit.
Iedere keer komt dezelfde boodschap voorbij: net niet.
En ik ben opgelucht dat ik daarmee niet mijn energie verlies. In tegendeel. Net niet voelt eerder als een bijna. En bijna is een woord wat borrelt van hoop en positieve energie.
Maar gistermiddag lukte het me even niet meer om het grote plaatje te blijven zien.
Ik verloor mijzelf in een moment van verwijten. Verwijten naar mijzelf.
Alsof ik niets geleerd had van de levensles die wij in geld hebben gekregen.
Alsof we niet tien jaar van ons leven niet hebben geleefd om alle opgelopen schulden weer keurig in te lossen. Tot de laatste cent.
Na ongeveer drie kwartier mijzelf te hebben gepijnigd voelt ik dat het klaar is.
Ik heb deze keuze wél bewust gemaakt. Want de les die ik heb geleerd is dat geld niet alles moet bepalen. Dat kwaliteit van leven vele malen belangrijker is. En vooral dat je in je leven altijd met uitdagingen te maken krijgt, no matter how hard you try to avoid them.
Toen voelde ik weer waarom ik in 2018 mijn financiële zekerheid los durfde te laten.
Er is immers geen financiële zekerheid voor het leven. Alles is maar tijdelijk.
Natuurlijk krijg je bij ontslag een WW uitkering. Maar ook deze is tijdelijk. En wanneer deze afloopt dan heb je als huiseigenaar toch geen recht op bijstand of iedere andere vorm van financiële steun.
Liever kijk ik het leven recht in het gezicht aan. Ga ik de uitdagingen aan met opgeheven hoofd. Doe ik de dingen die mijn hart mij ingeven. Want alleen zo kan ik echt gelukkig zijn. Leven vanuit purpose. Er toedoen. Er zijn voor een ander en voor mijzelf.
Tevreden zet ik Passenger aan.
I know a man with nothing in his hands, nothing but a rolling stone
He told me about when his house burnt down, and he lost everything he owned
He lay asleep for six whole weeks, they were gonna ask his mother to choose
When he woke up with nothing he said I'll tell you something
When you've got nothing, you've got nothing to lose
Want zonder materie hebben we altijd onszelf en elkaar nog!
Liefs,
Hanneke
Comments