top of page

Honey, it's me!

Foto van schrijver: Hanneke de VreugdHanneke de Vreugd

Dit drukke bijtje schreef in haar jonge jaren alle stress en ellende van haar af in blogs op een inmiddels langvergaan platform. Onder de naam honing oftewel Honey kon ik mij ei kwijt zonder daar mensen direct mee te kwetsen.


Daar leerde ik de vrijheid van anonimiteit maar vooral ontdekte ik dat er heel veel mooie mensen in die anonimiteit leven. Dat er een hechte community bestond waar wij onze - soms hartverscheurende - verhalen konden delen. Waar onze woorden werden begrepen. Waar we elkaar troostten zonder te weten wie we voor ons hadden. Nu ik hier achteraf naar kijk zie ik dat dit pure zielenconnectie was.


Een aantal van deze mooie mensen zijn op een dag samen met mij het licht ingestapt. We hebben onszelf laten zien en staan sindsdien met nog steeds evenveel liefde en begrip met elkaar in contact.


Op dagen als deze verlang ik soms weer heel hard terug naar deze warme en begripvolle wereld. Ik merk dat ik het soms toch nog moeilijk vind als mijn verhalen worden veroordeeld. Ook al weet ik heel goed dat die veroordeling bij die ander hoort, ik blijf er toch gevoelig voor. Gelukkkig weet ik nu dat ik met dat gevoel aan de slag kan. Onderzoeken bij mijzelf wát er precies wordt geraakt.


Zo zat ik vandaag de opmerking van zomaar een reactie gister waarin het woord 'Zielenpietenverhaal' werd gebruikt als referentie naar mijn post, te onderzoeken.

En weer kwam ik uit op het stukje rechtvaardigheid. Het is de rode draad in mijn leven en het verbindende draadje van al mijn thema's.


Natuurlijk voelde ik gisteren heel even mijn ego aan gaan en wilde ik diegene samen met nog een andere zeiksnor even keihard schaakmat zetten. Mijn ego verhoogde mijn hartslag en liet heel even mijn bloed kolken. Maar binnen een minuut liet ik deze onrust los. Het bracht me niets en het zal me al helemaal niets gaan brengen in de toekomst.


Verbaasd van mijn eigen persoonlijke groei zat ik enkele minuten in stilte te glimlachen. Fokking awesome om mee te maken dat ik niet zomaar meer primair reageer op een ander zijn rare gedrag.


Nog een keer keek ik naar die twee personen. Beide geen connectie van mij. Waarschijnlijk zijn het professionele azijnzeikers ofzo of iets van zeikfluencers.

Ik heb dan ook het biologische schoonmaakmiddel van het platform toegepast; de blokkeerknop. Weg met vuil!


Een andere valkuil van mij is dat ik soms ga spiegelen. Dat ik verwacht dat iedereen precies zo in elkaar steekt als ik. En dat is geen handige gedachte. Want daaruit groeit een verwachting die geheid wordt stukgeslagen.


Wanneer jij mijn verhalen leest kan en mag je daar natuurlijk vanalles van vinden. Je hoeft het niet te geloven, je hoeft er ook niets bij te voelen. Het enige wat je hoeft te doen is mij de ruimte geven om gewoon mijn leven te leven. Scroll gewoon door als je er niet happy van wordt.


En terwijl ik dit zo schrijf komt Bruce voorbij op de radio;

Things I found out through hard times and good

I wrote 'em all out in ink and blood

Dug deep in my soul and signed my name true

And sent it in my letter to you


Meteen weet ik het: deze post mag eruit.


Liefs,

Hanneke


PS Het verhaal over hoe Bruce in ons leven kwam en wat hij voor ons betekend volgt binnenkort


Recente blogposts

Alles weergeven

Comments


© 2025 updated by Which way is North?  since  March 2018

bottom of page